بخش ورزش- هادی رضایی، سرمربی خوش فکر و پرافتخار تیم ملی والیبال نشسته می گوید از فضای به وجود آمده و توقعات بیش از حد خسته شده و نمی خواهد به کارش در این تیم ادامه دهد. او که همراه با این تیم هفتمین طلای پارالمپیکی والیبال نشسته را در توکیو آن هم فقط با یک ست باخته کسب کرد، در تمام 9 دوره ای که ایران توانسته پارالمپیک روی سکو برود، به عنوان بازیکن، مربی یا سرپرست کنار ملی پوشان حضور داشته است.

دقایقی با هادی رضایی همکلام شدیم تا درباره اتفاقات و حواشی قبل، حین و بعد از پارالمپیک با او به صحبت بپردازیم. در ادامه مشروح صحبت های سرمربی تیم ملی والیبال و البته سرپرست کاروان ایران در پارالمپیک توکیو را در گفت و گو با "ورزش سه" می خوانید.

18 روز در یک زندان بودیم!

پارالمپیک توکیو برای ما از دو جهت نسبت به دوره های قبلی متفاوت بود. اول از همه ماجرای کرونا بود که باعث شده بود پروتکل های سختگیرانه ای برای تیم ها و ورزشکاران در نظر گرفته شود. انگار ما در یک زندان بودیم و تیم ملی والیبال نشسته حدود 18 روز به جز تمرین و مسابقه از دهکده بیرون نرفت. به هر حال این اتفاقات روی روحیه بازیکنان تاثیرگذار است و کار مربیان را به خاطر فشارهای روانی سخت تر می کند. مورد دیگری که نسبت به دوره های قبلی تفاوت داشت، تغییر سیاست کشورها در قبال پارالمپیک بود. شاید بیش از 100 کشور از 162 کشور شرکت کننده به دنبال کیفی گرایی بودند و برایشان کسب نتیجه در توکیو بسیار مهم بود. قبلا اما فضا اینطور نبود و خیلی ها هدف از برگزاری پارالمپیک را به یک شکل یک جنبش قلمداد می کردند.

بعد از قهرمانی گفتند چرا آن یک ست را واگذار کردید!

همیشه قهرمانی به آدم می چسبد. شاید برای اولین بار که به قله اورست صعود می کنید، هیجان زده هستید، اما صعودهای بعدی هم بدون هیجان نیست. ما 200 روز اردو داشتیم و با یک سال تاخیر به توکیو رفتیم. واقعا این طلا به ما چسبید. از آن بیشتر نتیجه کلی کاروان عالی بود و خدا را شکر همه با موفقیت بازگشتند. اما جالب است برایتان بگویم که بعد از قهرمانی اولین سوال خبرنگاران از من این بود که چرا آن یک ست را واگذار کردید!

بهترین تیم تاریخ هستیم، اما نصف پاداش می گیریم

گفتن اینکه تیم ملی والیبال نشسته بهترین تیم تاریخ ورزش ایران است، شاید درست باشد، اما این توقع بیش از حد را روی دوش تیم می گذارد. هنوز به مسابقات نرفته بودیم همه می گفتند طلا را برای شما کنار گذاشتیم. جالب اینکه می گویند شما بهترین تیم جهان و بهترین تیم ورزش ایران هستید، اما پاداش بچه های ما نصف دیگر ورزشکاران است! البته که من هم معتقدم تیمی که به توکیو رفت، تیم بهتری نسبت به تیم هایی بود که در 6 دوره قبلی قهرمان پارالمپیک شده بودند. ما واقعا سرعتی ترین تیم مسابقات بودیم و در پاس های کوتاه و دوبل پشت خط فوق العاده عمل کردیم.

نباید این تیم را رها کرد

نمی توان گفت که موفقیت های والیبال نشسته تا کجا ادامه دارد. این تیم اگر رها شود، دیگر به جایی نخواهد رسید. از همین حالا باید برنامه ریزی سه ساله برای پارالمپیک بعدی داشته باشیم. دو ماه دیگر مسابقات قهرمانی آسیا برگزار می شود و اواخر سال هم مسابقات قهرمانی جهان است که حکم ورودی پارالمپیک پاریس را دارد، انجام خواهد شد.

قیافه من برای خیلی ها تکراری شده!

من گفتم دیگر نیستم چون فکر می کنم قیافه من برای خیلی ها تکراری شده است و همه از من توقع دارند. از خبرنگاران بگیر تا دوستان و بازیکنان قدیمی ام که انتظار دارند روی نیمکت تیم ملی بنشینند. این ها فشارهای مضاعفی را روی من می گذارد. بحث اختلاف وجود ندارد و من بیش از حد خسته هستم. از سوی دیگر حرف و حدیث ها هم اذیتم می کند.

مگر مهرزاد یک تنه می تواند تیم را قهرمان کند؟

مرتضی مهرزاد بازیکن خوبی است و در این دوره نیز به عنوان بهترین بازیکن مسابقات انتخاب شد، اما توجه بیش از حد به او هم خودش و هم سایر بازیکنان را اذیت می کند. تیم ما 12 بازیکن دارد. اگر دریافت کننده یا پاسور خوب نداشته باشیم، مگر مهرزاد می تواند اسپک بزند؟ با یک نفر تیم قهرمان نمی شود. ما 12 ستاره داشتیم که در راس آن ها باید از داوود علی پوریان تشکر کنم که یک ستاره بی بدیل بود. من سه دوره کاپیتان تیم ملی بودم، اما از نظر من او کاملترین بازیکن تاریخ والیبال نشسته ایران است. وقتی می بینیم بعد از مسابقه از 20 خبرنگار 18 نفر می خواهند با مرتضی مهرزاد صحبت کنند، باید این فضا مدیریت شود تا خود او هم ضربه نخورد.

چرا باید ورزشکاری اعزام کنیم که به خط پایان نرسد؟!

در پایان هم دوست دارم درباره عملکرد خوب کاروان ایران در پارالمپیک صحبت کنم. من سرپرست کاروان بودم و ما در این دوره تصمیم گرفتیم یک کاروان کیفی را اعزام کنیم که نتیجه اش را هم دیدیم. وقتی 50 نفر می خواهند به قله صعود کنند، شاید فقط 4 نفر بتوانند، پس ما دلیلی ندارد آن 46 نفر باقی را هم با خود ببریم. ما باید در بخش المپیک و پارالمپیک هزینه کنیم، اما برای کیفی گرایی. هزینه های دیگر باید در بخش جوانان و استعدادیابی صورت بگیرد؛ نه اینکه ورزشکار اعزام کنیم تا از بین 64 نفر در رده 63 قرار بگیرد یا اینکه یک نفر را اعزام کنیم که فقط افتخار حضور در چهارمین المپیک نصیبش شود یا اینکه یک نفر اصلا به خط پایان نرسد! واقعا دلیل این افراد منطقی دارد؟