مختار جباری

توی محله مون یکی بود که بهش می گفتند دانیال مسکو. بچه بدی نبود اما بچه بد نبودن فرق میکنه با انسان خوب بودن. از اونایی بود که اینور می رفت یه جوک میگفت اونور میرفت یه لودگی میکرد . لابلای این جوک و لودگی هاش بعضی وقت ها هم میومد زیر گوش آدم یه خبری میداد و یه طوری خبر را توی گوش آدم قرائت میکرد که کَأَنَّهُ توی گوشش یه هندزفری هست که مستقیم وصله به مقامات دستگاههای امنیتی! یه تریپ هایی هم بر می داشت عجیب و غریب ، یه روز تریپ مامور بودن بر میداشت یه روز مدیر بودن یه روز خبرنگاری یه روز هم یه جوان پر شر و شور .. اما همیشه توی عمق نگاهش یه موقتی بودن را می دیدم. یه جوکر موقتی ، یه مامور مخفی موقتی، یه خشن موقتی یه بیکار موقتی یه دائم الشغل موقتی….

این موقتی بودن ها از یه چیز میاد و اون هم یه پوچی دائمی و مبتذله که از آرمان ها شروع میشه و مثل یه موریانه آرمان ها را پوچ و تهى میکنه و تبدیل شون میکنه به یه مشت مناسک و ابزار و بعد همه چیز را موقتى میکنه . مثل یه قطار که قرار توى هر ایستگاه چند دقیقه بمونه و بعد بره سمت مقصد اما این قطارى که من ازش گفتم هیچ مقصد نهایى نداره فقط قراره توى هر ایستگاه چند دقیقه توقف کنه و بعد بره ایستگاه بعدى و بعد ایستگاه بعدى و بعدى و بعدى و بعدى ……

بزارید یه داستان براتون بگم: روزی که در ایران احمدی‌نژاد رییس‌جمهور ایران شد، آمریکا ۳۰ درصد انرژی مورد نیاز خودش رو از خارج وارد می‌کرد. الان تراز وارداتش منفی ۵ ممیز ۶ شده.

در فاصله زمانی که ما دلخوش به موندن توى هر ایستگاه بطور موقتى بودیم و هستیم آمریکا یکی از مهم‌ترین نمودارهای اقتصادی رو سر و ته کرد.

اون دانیال مسکو بچه محل مونه و دوستش هم داریم اما مملکت که نباید دانیال مسکویى اداره بشه!