حمیدرضا هنری*

پشت هیاهو، فریادها، خشم، شادی، مشت‌های گره کرده و چشم‌های خیره به زمین سبز و توپ فوتبال همیشه خیلی چیزها پنهان می‌ماند اما تصاویر زنده تلویزیونی برای یک سفر رؤیایی و ثبت اکنون زمان در صف اول حافظه تاریخی مردمان جهان دیگر، یک امر عادی قلمداد می‌شود.

از کیفیت لنز دوربین‌ها، پخش ۴k و حتی ۸k و تعداد دوربین‌ها در استادیوم‌های تازه تأسیس شهر دوحه که در میانه خزان میزبان جام جهانی بیست و دوم است، می‌گذرم از بی‌حسی که میزبان کوچک با سازه‌های تازه‌سازش در دل بیابان بدون مردم عاشق فوتبال تسخیر شده هم می‌گذرم، اما برای تماشای لحظه‌های ناب در قاب دوربین‌های پرتعداد کنار و گوشه زمین در هر بازی، چشم‌چرانی می‌کنم و چیزی عایدم نمی‌شود لحظه‌های که بی‌شک بازیکنان داخل زمین و تماشاگران می‌سازند و چشم دوربین آن‌ها را برای حافظه تماشاگران پرهیاهوی فوتبال همچون نقاشی بر روی بوم ذهن ثبت می‌کند.

این را هم به‌عنوان یک شیفته فوتبال به خودم نهیب می‌زنم که تمام تماشای فوتبال در گزارش تصویری و دنبال کردن اتفاقات زمین است بعدش می‌رسیم به صدای گزارش‌گر و تصاویر ناب که نشان از زیبایی‌شناسی کارگردان مسابقه دارد اما فارغ از دنبال کردن مسابقه و اینکه کدام تیم برنده یا بازنده است و اینکه گزارش‌گر انگلیسی‌زبان است یا اسپانیش، لحظه‌های چشم‌نواز تا اینجا در این جام جهانی به چشم نخورده است. گروه ارائه کننده تصاویر بازی‌ها که نمی‌دانم از چه ملیتی به کار گمارده شده‌اند، برنامه‌ی استاندارد را روی آنتن تلویزیون‌های جهان ارسال می‌کنند.

جای تصاویری که نشان از فراتر از فوتبال باشد، خالی ست همچون لغزش قطرات باران به روی صورت بازیکنان در همین جام جهانی قبلی یا همان نماهای درشت پیرمرد هوادار برزیلی که در استادیوم‌ها یک چهره شاخص شد از جام جهانی ۲۰۱۴ که اشک‌ها و لبخندش نماهای بارورشده از احوال خوب فوتبال در سرزمین قهوه را تداعی می‌کند یا پرواز پرندگان در میان دریچه وسیع بام استادیوم‌ها و... بی‌تردید نگاهی در اندازه چند فریم برای زیباتر دیدن بازی فوتبال خواهد بود.

زیبایی گمشده تصاویر بازی‌های جام جهانی قطر طعنه به اتمسفر این سرزمین با ابعاد کوچک‌تر می‌زند جایی که سیمان و آهن و نئون‌های رنگی بیابان‌هایش را در برگرفته و هیچ از داغی صحرا و هرم خلیج‌فارس از آن شبه‌جزیره با طبیعت لخت‌وعور پیدا نیست.

*کارگردان سینما