بخش فرهنگی - پیکر مفتون امینی که به قول شاملو «وسواس مهربان شعر» بود در روز بارانی ۱۳ آذر ماه با حضور مدیر بنیاد فرهنگی مقبره الشعرا شهریار و تنی چند از شاعران و دوستان این شاعر فقید از منزل امینی به سمت بهشت زهرا(س) بدرقه شد.

مراسم تشییع پیکر زنده‌نام یدالله مفتون امینی شاعر فقید و نامدار کشورمان صبح امروز (یکشنبه ۱۳ آذرماه) در هوای غریب و بارانی پایتخت از منزل این شاعر به سمت قطعه نام‌آوران بهشت‌زهرا(س) برگزار شد.

جواد وندنوروز مدیر بنیاد فرهنگی مقبره الشعرا شهریار، ابوالقاسم ایرانی، فرهاد عابدینی، پونه ندایی، کامیار عابدی، مهدی مظفر ساوجی و خانواده زنده‌نام امینی از اعضای حاضر در این مراسم بودند.

پرونده نسل طلایی شعر با رفتن مفتون بسته شد

مفتون امینی جزو آخرین نفر از نسل طلایی بود که با رفتن او پرونده این نسل طلایی به لحاظ جسمی بسته می‌شودبعد از شعرخوانی به زبان آذری در بدرقه این شعر آذری‌زبان؛ کامیار عابدی شاعر، منتقد ادبی و از دوستان زنده‌نام مفتون امینی با صدایی بفض‌آلود گفت: شخصی که پیکرش اینجاست، از بزرگان فرهنگ وادب کشورمان بود و آثارش همچنان پاینده و جاویدان است. مفتون امینی در هفت دهه با اخلاص تمام؛ اندیشه‌ها، تامل‌ها، لحظه‌ها، حس‌ها و تصویرها و صورت‌های ذهنی خود را هم به زبان فارسی و هم به زبان مادری‌اش ترکی آذربایجانی، در کلام ریخت.

این منتقد ادبی یادآور شد: وجود مفتون برای کشور بسیار غنی بود. او جزو مفاخر کشورمان است. استاد امینی جزو نسل طلایی است که در دهه ۱۳۲۰ فعالیت شعری و جهان شاعرانگی خود را آغاز کرد. هوشنگ ابتهاج، شاملو، سپهری و سیاوش کسرایی از این نسل بودند. این‌ها آدم‌های برجسته‌ای بودند که تمام وجود خود را در شعر و کلام، ارزشمند خود ریختند.

عابدی تصریح کرد: طبق اطلاع تاریخی، مفتون امینی جزو آخرین نفر از نسل طلایی بود که با رفتن او پرونده این نسل طلایی به لحاظ جسمی بسته می‌شود و به لحاظ روحی به تاریخ ادبیات کشور ما سپرده می‌شود.

یاد مفتون همیشه به نیکی در ادبیات ایران خواهد ماند و تاریخ ادبیات ایران همواره پایدار خواهد بود

عابدی سپس در حالی که صورتش از اشک خیس شده بود و به هوای بارانی پایتخت طعنه می‌رد شعری از مفتون امینی را که در سوگ صمد بهرنگی سروده بود، خواند.

تجربه استادان نباید در سینه‌هاشان بماند

اگر تجربه‌ها در صندوقچه اسرار سینه این هنرمندان به خاک برود، نمی‌توانیم راه را درست برویم و با چراغی که آنها به دست ما می‌دهند، مسیر را باز کنیم

مهدی مظفرساوجی دیگر شاعر و دوست مفتون امینی در سخنان کوتاهی گفت: مفتون انزوای خودخواسته ‌ای داشت و از این که در جمعی حاضر شود، پرهیز داشت. کمتر اتفاق می‌افتاد شعر بخواند. او انسان شریف و وارسته‌ای بود.

وی با بیان آنکه از سال ۱۳۸۲ پیگیر این بودم که تجربه‌های او را به نسل بعد منتقل کنم تصریح کرد: اگر تجربه‌ها در صندوقچه اسرار سینه این هنرمندان به خاک برود، نمی‌توانیم راه را درست برویم و با چراغی که آنها به دست ما می‌دهد، مسیر را باز کنیم.

مظفر ساوجی خاطرنشان کرد: با طیف وسیعی از هنرمندان گفت‌وگو کردم. اما مصاحبه من با مفتون از سال ۱۳۸۲ آغاز و در سال ۱۳۹۷، تمام شد. آن مصاحبه ۱۴ سال طول کشید زیرا درجه خلوص مفتون بسیار بالا بود. و تواضع و فروتنی داشت که در معدود آدم‌ها دیدم و شاید مفتون شبیه سهراب سپهری بود. این کتاب با عکس همراه است و کتاب جلد دیگری دارد که در یکی دوسال آینده آماده می‌شود.

مظفرساوجی در پایان شعر شفیعی کدکنی که به مفتون و منوچهر آتشی تقدیم کرده و سپس شعر شهریار را که برای مفتون سروده بود، خواند.

مفتون می‌دانست امسال را به پایان نخواهد رساند

در ادامه اسدالله امرایی نیز با خواندن شعر ترکی و عرض تسلیت به سبب این فقدان، گفت: سال‌های زیادی به لطف فرهاد عابدینی و غلامحسین سالمی که به دلیل بیماری امروز حضور ندارد با مفتون امینی حشر و نشر داشتم. آخرین بار با آقای عابدینی که به دیدنش رفته بودیم، گفت: «من شمع رو به خاموشی» هستم، به نظر به این شاعر الهام شده بود، امسال را به پایان نخواهد رساند.

وی خاطرنشان کرد: یکی از ویژگی‌های مفتون این بود که ندیدم پشت کسی حرف بزند یا از کسی گله کند. نگاهش به دنیا نگاه خیر بود، به اطرافیان با محبت نگاه می‌کرد و هیچگاه او را در حالت عصبانیت ندیدم. توصیه‌اش این بود، دنیا محل گذر است، مسافرانی هستیم که قرار است چند صباحی در این دنیا بمانیم و برویم، خدماتی که ارائه می‌کنیم و مهربانی نسبت به دیگران اجاره منزلی است که در این دنیا اشغال کرده‌ایم. باید سعی کنیم اجاره‌مان را به موقع بپردازیم و سعی کنیم به انسان و انسانیت محبت کنیم.

مفتون امینی؛ بلندترین قله‌های شعر معاصر را فتح کرد

در ادامه محمد متینی‌زاد (داماد مفتون امینی) در این مراسم گفت: مفتون امینی، نزدیک به ۷۰ سال بلندترین قله‌های شعر را فتح کرد، از خود ۱۶ دفتر شعر، چند مجموعه و بی‌شمار مصاحبه به یادگار گذاشت و آخرین روزهای زندگی‌اش هم هنوز پرکار و خلاق بود.

وی افزود: همیشه امید داشت و به فردا فکر می‌کرد، از امروز بهره می‌برد، برای فردا برنامه داشت. مفتون علاوه بر نوشته‌هایش در زندگی و رابطه‌هایش هم شاعر بود. هرکس او را از نزدیک شناخته بود، می‌دانست که مفتون اصیل زیست و همیشه خودش بود در هیچ دوران زندگی‌اش خود را به هیچ جریانی نسپرد. گرچه می‌دانست این شیوه برای شهرت و موفقیت و محبوبیت سودی نخواهد داشت اما به جد بر روی آن اصرار داشت.

متینی‌زاد یادآور شد: مفتون می‌گفت علاوه بر شاعر بودن از من با قاضی بودن هم یاد کنید، می‌دانیم در قضاوت هم عادل بود. معیار رابطه‌هایش مهربانی و یکرنگی بود و هنر این را داشت درون آدم را ببیند و بفهمد. با همه این ویژگی‌های کمیاب و با دانش و خرد فراوانی که داشت برای هر یک از ما و نزدیکانش تکیه‌گاهی انکارناپذیر بود. چه سعادتمندیم که چنین انسان والایی را در خانواده و در زندگی خود داشته‌ایم.

او در پایان از حاضران سپاسگزاری کرد و از دختر بزرگ او که در ایران نیست یاد کرد.

در انتها محمد ریاضی، با خوانش شعری به زبان ترکی آذربایجانی گفت: استاد مفتون شاعر پرآوازه ایرانی و آذربایجان بود، بزرگان شعر جمع هستند و از ما طرف انجمن‌های ادبی آذربایجان (صابر و ساحر و ایشیق) تسلیت می‌گوییم.

در ادامه با انتقال پیکر مفتون امینی به بهشت زهرا، پیکر این شاعر در قطعه ۱۱۱، ردیف ۱۶، شماره ۶۲ بهشت زهرا (س) به خاک سپرده شد.

در حین مراسم اعلام شد که مراسم یادبود مفتون امینی، روز پنجشنبه (هفدهم آذرماه) از ساعت ۱۵ تا ۱۶:۳۰ در سالن خیریه رعدتهران به نشانی شهرک غرب، فاز دو، هرمزان، پیروزان جنوبی، شماره ۷۴ برگزار خواهد شد.