سه شنبه, 29 اسفند 1402
سه شنبه, 29 اسفند 1402
Tuesday, 19 March 2024
روزنامه گیلان امروز [ شماره ۶۴۷۷ ]

 

گیلان امروز- جوان ناز قصه من اصلاً دلش نمی خواست در هیاهوی شهر زندگی کند و صدای پرندگان و نبض آبشار ویسادار را رها کند و از دامان کوه و خلوت جنگل دل بکند، به دنیای دل تنگی ها و زخم زبان ها سفر کند.

به گزارش فارس ، همیشه گمان می کردم خبرنگاری یعنی صدای مردم بودن، یعنی غم، درد و مشکلات مردم را فریاد زدن و دویدن برای یافتن راهی برای حل معضلات و مشکلات مردم، هرچه این امر شیرین و درست است اما می توان رفته رفته با گذر زمان و کسب تجربه معانی دیگری نیز به این شغل جذاب و دوست داشتنی و البته پر از سختی و هیاهو اضافه کرد.

ما همیشه سعی می کنیم دردها را بگوییم و چاره اندیشی کنیم، سعی می کنیم کمبودها را به گوش مسؤولان برسانیم و راهی بیابیم، این بار اما تجربه ای تازه داشتم و درسی نو، از قناعت، از سخت کوشی و رضایت.

چندی پیش به شهرستان رضوانشهر سفر کردم، این شهرستان در بین سواحل دریای خزر و رشته کوه های تالش قرار دارد و از دو بخش جلگه ای و کوهستانی تشکیل شده، رضوانشهر از شمال به دریای خزر و شهرستان طوالش، از غرب به شهرستان خلخال، از جنوب به شهرستان های صومعه سرا و ماسال و از شرق با شهرستان بندر انزلی هم جوار است.

البته مقصد من آبشار ویسادار بود، بااینکه منطقه پره سر و آبشار ویسادار از مناطق زیبای گردشگری گیلان و حتی ایران است تاکنون به این منطقه نرفته بودم، بنابراین راهی ویسادار شدم؛ با توجه شکل خاصی که دیواره های صخره ای این آبشار دارد سبب شد تا به عنوان یکی از آبشارهای منحصربه فرد و علاوه بر آن به عنوان سومین آبشار مرتفع استان گیلان در کشور مطرح باشد.

در زبان تالشی کلمه ای به نام ویسادار وجود دارد که معنای آن سایه درخت بید است، به منظور رسیدن به آبشار ویسادار باید از جنگلی عبور کنید که پر از درختان بید سر به فلک کشیده است و مسیری زیبا و رؤیایی را در دل کوهستان های این منطقه می آفریند، اگر بگوییم نظیر این منطقه را در ایران نداریم اغراق نکرده ایم.

حدود ۲۰ دقیقه باید در این جنگل حرکت کنید که به آبشار ویسادار برسید، البته برای من کمی سخت تر بود گمان می کنم مسیر را درست نیافته بودم و راه باریک و باریک تر می شد خط رودخانه را گرفتم تا آبشار را پیدا کنم که در مسیر چشمم به یک کلبه کپری بسیار ساده خورد، تعجب کردم! برای نخستین بار بود که خانه ای به سبک عشایر را از نزدیک می دیدم گمان نمی کردم در این منطقه عشایری زندگی کنند یا محل کوچشان باشد در همین فکرها بودم که پیرزنی داس به دست که تنه درختی را به دوش گذاشته بود و به طرفم می آمد توجهم را جلب کرد.

سلام و خسته نباشیدی گفتم و پیرزن از کنارم گذشت راهم را ادامه دادم تا آبشار را پیدا کنم اما هرچه جلوتر می رفتم مسیر کوهستانی تر می شد،  برگشتم تا از پیرزن راه درست را بپرسم اما وقتی به کلبه اش نزدیک تر شدم روح کنجکاوم می خواست با او به گفت وگو بنشینم، وارد حیاط کوچکش شدم و بعد از سلام و احوال پرسی روحیه گرم و خوی مهمان نوازی اش حس کنجکاوِ خبرنگاری ام را برانگیخت و دوربینم را بیرون آوردم و خواستم با من به مصاحبه بنشیند، او نیز با رویی گشاده پذیرای من شد.

 

مهاجرت به دل کوه از تنهایی

«جوان ناز داوودی هستم، سه پسر و سه دختر دارم  که همه ازدواج کردند و رفتند، همراه یکی از پسرانم که مجرد است زندگی می کنم که او هم صبح می رود و شب می آید و من هم تنها در این کلبه زندگی می کنم.» خودش و زندگی اش را این گونه در چند جمله معرفی کرد؛ ساده و بی آلایش.

گفت نمی توانم راحت فارسی صحبت کنم با گویش شیرینی که داشت از همسرش و مکان زندگی اش هم گفت، جوان ناز خانم ۴۰ سال پیش همسرش را از دست داد و همراه پسرش در این کلبه بالای کوه های رضوانشهر در نزدیکی آبشار ویسادار زندگی می کند، راستش اولش که از تنهایی اش می گفت کمی قلبم به درد آمد اما خودش راضی بود، می گفت قبلاً در روستاهای پایین بوده و اما به دلیل مشکلات مالی به بالای کوه آمده و کلبه ای مهیا کرده و با پسرش زندگی می کند.

 

 

 

 

همان چند متر تمام زندگی اش بود!

وارد کلبه شدم دو دست رخت خواب و یک اجاق کوچک کناره ای از کلبه بود، میل و نخ بافتنی هم در کنجی دیگر، همان چند متر تمام زندگی اش بود! بیرون خانه تنوری بود که با دستان پرمهرش نان می پخت و کمی آن طرف تر هم چند متری باغ سبزیجات مهیا کرده بود و برای امرارمعاش از همین راه ها بهره می برد.

نازبانوی قصه ما با همه این مشکلات از زندگی اش راضی بود و لذت می برد به این تنهایی خو گرفته بود و دوست نداشت کلبه کوچکش را ترک کند، می گفت تحت پوشش کمیته امداد است و برای خرج روزانه اش نان محلی می پزد و به مسافران می فروشد یا گاهی وقت ها جوراب های پشمی می بافد، باغ کوچکی هم در نزدیک کلبه اش مهیا کرده و سبزی های محلی را خودش کشت کرده و از آن ها استفاده می کند.

راستش کمی غبطه خوردم به این زندگی زیبا و این حجم از رضایت از زمانه، شاید هرکدام از ما این زندگی را سخت و طاقت فرسا بدانیم اما ناز بانو راضی بود می گفت به این آب وهوا و به این سکوت کوهستان خو گرفته و دلش نمی خواهد این زندگی را با هیچ چیز عوض کند، با اینکه نه گاز و نه برق و تلفن نداشت و بااینکه گرداگرد کلبه جوان ناز بانو خالی از سکنه بود اما او شاد بود و بشاش، زندگی را ساده گرفته بود و از این سادگی لذت می برد.

 

گاهی تنها باید شنوا بود

بعد از حرف زدن با جوان ناز بانو، آموختم که ما خبرنگاران نیاز نیست که همیشه گزارشگر دردها باشیم و صدای مردم، نیاز نیست همیشه دست یاری داشته باشیم تا مشکلی را مرتفع کنیم؛ این روزها دردهای جامعه زیاد شده، مردم گوشی شنوا می خواهند و ساعاتی برای هم صحبتی، جوان ناز قصه من اصلاً دلش نمی خواست در هیاهوی شهر زندگی کند و صدای پرندگان و نبض آبشار ویسادار را رها کند و از دامان کوه و خلوت جنگل دل بکند، به دنیای دل تنگی ها و زخم زبان ها سفر کند.

او متعلق به همان جا بود، گویی خودش را مجدداً یافته بود، جوان ناز بود و آوای طبیعت و هوای پاک کوه و طراوت آبشار دل انگیز ویسادار جوان ترش نگه داشته بود، از هم صحبتی با او خسته نمی شدی اما چه می توان کرد که ما فرزند تکنولوژی هستیم و تنها این طبیعت را برای ساعاتی فراغت نیاز داریم! و دوری از این زندگی ماشینی برایمان همان قدر التهاب آور است که دوری جوان ناز از کلبه چوبی اش ...

 

مسؤولان به کمک جوان ناز بیایند

همه این ها را گفتم اما روحیه مطالبه گر یک خبرنگار اجازه سکوت نمی دهد! شاید جوان ناز خاتونِ پره سری ما اظهار رضایت از زندگی ساده اش داشته باشد اما می توان این کلبه کپری را در همان جا به یاری مسؤولان و گروه های جهادی رضوانشهری به کلبه ای زیبا و درخور شأن این بانو و مادر گیلانی تغییر داد نه؟ در قرنی که در مرتفع ترین مناطق همین گیلان عزیزمان که درگرو قتل عام غیربومیان برای ساخت به قول خودشان لاکچری ترین ویلاها با تمامی امکانات است، می توان آب و برق برای این بانو تهیه کرد نه؟ تا از گرگ ومیش غروبِ جنگل خاموشی را تجربه نکند و در این منطقه زیبا کمی آسوده تر زندگی اش را سر کند و دست دعای مادرانه اش بر سرمان کشیده شود و بدرقه راهمان باشد.

 

 

 

 

به اشتراک بگذارید:

نظر شما:

security code
طراحی و پیاده سازی توسط: بیدسان